برای اصلاح قیر ، اصلاح کننده های متعددی به کار گرفته شده اند که اکثر آنها فقط تا حد معینی موفق به بهبود وضعیت آسفالت شده اند. این بدان معناست که انتخاب اصلاح کننده ها و روش اصلاح قیر مهم ترین بخش این مقوله است. به عنوان مثال برخی اصلاح کننده ها سختی آسفالت را افزیش می دهند که در نتیجه تحمل  بار ترافیکی آسفالت افزایش می یابد ولی مقاومت خستگی آسفالت کاهش می یابد، همچنین اصلاح کننده ای هست که خواص خستگی آسفالت را بهبود ببخشد، ولی باعث کاهش سختی آسفالت نیز میشود. در اینگونه موارد با گذشت زمان قیر خاصیت ژله ای خود را از دست می دهد و ویسکوزیته آن افزایش میابد، وزن مولکولی قیر افزایش یافته و در نتیجه قیر سخت و شکننده شده و خاصیت چسبندگی خود را از دست می دهد. در صورت عدم انتخاب اصلاح کننده های مناسب و روش صحیح ترکیب آن ها با قیر برخی از خواص قیر بهبود می یابد ولی موجب تضعیف دیگر خواص آن می گردد.

بسیاری چنین می اندیشند که چنانچه بتوان اصلاح کننده ای را در قیر به وسیله همزن و یا آسیاب پخش نمایند قیراصلاح شده یا پلیمری ساخته شده است. البته لازم به ذکر است که یک سری افزودنی ها را می توان با یک اختلاط ساده در قیر حل نمود  ولی باید توجه داشت که این افزودنی ها معمولا بسیار گران قیمت هستند و با درصدی بسیار پائین به قیر اضافه می شود و عمدتا می توانند یکی از خواص قیر را اصلاح کنند نه جمیع خواص را، مانند عریان شدگی. اما در کل چنانچه دانش لازم برای اینکار وجود نداشته باشد عموما این قیر های پلیمری با پدیده جدا شدن فاز ها مواجه می گردند. اصلاح کننده به دلیل اختلاف دانسیته با قیر و فضای مغناطیسی حاکم بر آنها و ساختار خاصشان با قیر سازگار نبوده و به مرور زمان تمایل به جدا شدن از مخلوط دارند. این امر فقط با افزودن یک سری مواد شیمیایی و کاتالیزور های مناسب امکان ایجاد فضای مغناطیسی هم سو و پایدار را امکان می سازد.

فرمولاسیون مناسب،  انتخاب ادتیوهای موثر و پروسه تولید مهندسی شده تنها روش تولید قیرهای اصلاح شده با جمیع خواص مورد نیاز را ممکن میکند. مجموعه قیر برنت پارس با استفاده از بازیافت لاستیک در جهت اصلاح قیر این امر را به روشی کاربردی، سازگار با محیط زیست و کاملا اقتصادی ممکن نمود.